A mnie drażni więcej

Czytam Chudziana i ma racje myślę. Pomijając motyw praworządnej pani znajdującej dolary, zastanawia mnie aktywność używania i znaczenie słowa "dziękuje" a zatem i "proszę", a nawet szerzej- przeróżnych form powitalnych i pożegnalnych. Jeno pojedynczo żeby nie wyszedł kogel mogel.
Proszę i dziękuje jedna parafia. Dla mnie do tego wybitnie oczywista i ślepo- egoistycznie wierze że często przeze mnie używana. W domu tłukli mi za młodu, młodszego niż jestem obecnie, że prosi się często ale naturalnie bez przesadyzmu. To samo tyczy dziękuje. I tak mi zostało. Lubie poprosić o wstawienie większej ilości wody w czajniku, lubię prosić o 2 kilogramy tych jabłek a nie tamtych, zdarza mi się nawet prosić podając piwo do ręki. Ba, gdy wydaje polecenia służbowe zdarza się taki dziwny słowotok- ".. dzień dobry; mam tu temat dla pana; prosiłbym o montaż tych stolików o których rozmawialiśmy wcześniej pod umywalki na poziomie -2 w sobotę; w sobote też będzie kamieniarz i muszą już być żeby mógł zdjąć szablony pod blaty; w sumie prośba choć może się źle wyraziłem, żebyśmy się zrozumieli- nie ma zdecydowanie innej opcji niż sobota; to jesteśmy dogadani..." . Przykładów z dziękuje już czytającym oszczędze ale używam równie dużo . Pewnie podciągnąć można mnie pod prosząco-dziękującego świra ale moim zdaniem należy używać tych słów częstawo w życiu codziennym/ zwyczajnym/ powtarzalnym. Wynikają z tego jedynie pozytywne efekty. Ja odczytuje z nich głównie szacunek. A drażni mnie że chyba nieliczni tylko teraz maja to samo zdanie co ja. Oczywiście można popaść w przesadyzm. Przykład kolegi P. który jest nałogowcem w wypowiadaniu słowa przepraszam przynajmniej 73 razy w ciągu doby. Na szczęście robi postępy. haha. A jakby mi ktoś zarzucił że jestem starym ramolem kultywujące archaiczne porządki to zapraszam za kanał do Angoli Brytyjskiej gdzie ich forma szacunku czyli "hał ar ju?"na każdym kroku egzystencji w tamtym powietrzu, mnie osobiście doprowadzało do nerwów.
Jeszcze o formach powitalno-pożegnalnych. W domu tresowano mnie nimi ostro. Nie do końca podobała mi się akurat forma wymuszana przez rodziców ale nie w tym rzecz. Mnie olśniło, znaczy zauważyłem oczywistą oczywistość dopiero niedawno. Oryginalności w tym co napisze zero jednak uważam warto napisać. Bo żegnać się należy w zależności od stopnia zażyłości zawsze mocno i z uśmiechem. Wiem że trochę debilne ale gdy pomyśli się że tyle osób wychodzi z domu i już nie wraca?. Nagła śmierć mej kuzynki w wypadku drogowym, mi uświadomiła ze może to być każdy. Wtedy człowiek myśli jak się z tym kimś kogo już nie ma pożegnał - rano , wczoraj, tydzień temu.. jaka była tego forma. Ale to tylko moje mało ambitne myśli. Nikt mi nie zabroni ją zawsze całować przed wyjściem mym porannym do pracy. Do widzenia.
Lu